Prezentowany obraz ukazuje siedzącą postać Chrystusa w koronie cierniowej trzymającego berło z purpurowym płaszczem zarzuconym na ramiona. Zbawiciel o zamyślonym spojrzeniu wspiera nogę na czaszce, w tle znajduje się kościół. Obraz charakteryzuje się zastosowaniem czystych, intensywnych kolorów oraz linearnym potraktowaniem przestrzeni.

Przedstawienie Chrystusa Frasobliwego jest obecne w ikonografii chrześcijańskiej od końca XVI wieku a jego powstanie łączone jest z nurtem devotio moderna, który miał na celu pobudzenie indywidualnej pobożności  przejawiającej się w codziennej modlitwie, praktykowaniu cnót oraz wypełnianiu obowiązków. Za wzór do naśladowania stawiano ludzką naturę Chrystusa. Ten kierunek duchowości religijnej wysuwał na pierwszy plan osobiste uczucia i przeżycia , potrzebę samotności oraz milczenia. W związku z tym popularność zyskały niewielkie przedstawienia religijne, które umożliwiały prywatną modlitwę do domu. Motyw Chrystusa Frasobliwego zakorzenił się silnie w sztuce ludowej.